Kad su htjeli srpsko stablo da odrežu,
testera im svakog puta odmah puče.
Ono samo pusti novu granu svježu
i posta još jače, već što bješe juče!

Mnoge su mu, suve, već otpale grane
i suvo lišće, što ga vjetar nosi.
Tako stablo jače i ljepše postane:
da se novim listom i cvijetom ponosi.

Republiko Srpska, kroz borbu si nikla,
kao nova, Srpstva, rascvjetala grana,
iz stabla, na kiše i oluje svikla,
što stameno stoji sred snažnih orkana,

sa širokom krošnjom zavjetnoga hrasta,
s ponosnim držanjem planinskoga bora,
a izdanak, što iz takvog stabla nasta,
iste osobine naslijediti mora.

Duboko i snažno korijenje te hrani,
srpsko, što doseže najdavnije vrijeme,
prenoseći slavu svojoj svakoj grani,
koja će je dalje širiti kroz sjeme.

Zato Srpstva širi sjeme na sve strane!,
da plod slatki opet na sve strane niče,
još dugo… Zauvijek! Da nikad ne stane!,
Da se Srpstvu zauvijek iz svog glasa kliče!

Republiko Srpska, sva Srpstvom odišeš,
uvijek okićena, sva, srpskim bojama.
Srpske knjige, novu, ti stranicu pišeš,
pravu odu Srpstvu, blago svima nama.